Jak zostałem recepcjonistą w greckim hotelu.

Jak to w rodzinie, czasem się pokłócimy, czasem nie gadamy jakiś czas, ale jak jeden ma problem, to drugi to zawsze pomoże. A tego okresu gdy mnie wychowywał nikt się nie wstydzi, ani o nim nie zapomina. Jak na wiosnę dzwoniłem z Agii Theodori do niego razem z moim plantatorem oliwnym, Dimitrisem, to Panajotis powiedział do Dimitrisa:

– Pomagaj mu, ja go wychowałem.

Takie to są uroki Grecji. Myślę, że to najcenniejsze, co tu można znaleźć. Jako, że moje relacje rodzinne w kraju udały się jak kulawemu start w sprincie, a związki z kobietami bardziej się nadają na kanwę erotycznego thrillera niż romantycznej komedii, to spokój i przybraną rodzinę znalazłem w Grecji. Zresztą z tego co rozmawiam z ludźmi czy czytam blogi, to całkiem sporo osób szuka bliskości z ludźmi i ciepła właśnie w Grecji. Okazuje się, że więzi towarzyskie w Polsce pozrywały się nie tylko mi, z powodu przebywania w Grecji. Wielu znajomym również się pozrywały mimo że siedzieli w kraju. Skupili się na domu, na wychowaniu dzieci. Dzieci poszły na studia, wyjechały za granicę, ci z resorów siłowych na wcześniejszych emeryturach i wychodzi, ze nie mają do kogo gęby otworzyć. Zostaje wymyślanie sobie chorób i wałęsanie po lekarzach, koło różańcowe albo picie pod sklepem spożywczym, albo jak kumpel, były antyterrorysta siedzieć po 4 godziny dziennie na siłowni. Większość moich znajomych jest taka trochę dzika jak ja, no to się po świecie porozjeżdżali z dość duży rozrzutem geograficznym. Inni sobie stworzyli taką bańkę w postaci pracy czy pasji w której się chowają przed rzeczywistością. Jako że, zajmuję się głównie pisaniem, a mam taka możliwość, to wolę to robić w Grecji i patrzeć na morze, niż na bloki. Jako, że druga książka jest teraz pieczołowicie sprawdzana przez Agatę (jak mi napisała mam około 50 błędów na każdej stronie, mimo, ze dwa razy sam sprawdzałem!), zostaje mi wybrać okładkę i mapki. Turystykę lubię w każdej formie poza pracą biurową więc tutaj próbuje Panajotiemu ten hotel ogarniać. Będę tutaj cały sierpień więc jak ktoś chce wpaść to zapraszam. Jest i hotel i apartamenty. 50 metrów od morza i to morze widać, nie że hotel blisko morza, a między nim a plażą dworzec towarowy albo hurtownia nawozów sztucznych i trzeba chodzić na około. Kokkino Nero jest ciche i spokojne tego roku. Zatęskniliśmy za studentami co hulali do białego rana. Jak są wyjazdy studenckie to pojawiają się postacie głośnikowych. Głośnikowy to taki chłop, co ma na plecach głośnik, sporej mocy i rozmiarów. Głośnikowy to trochę taki dzwonnik na wyjeździe. Inni tańczą i się bawią, a on nosi głośnik na plecach. Nie potańczy ale pić może, więc jak tam wszyscy się rozejdą na pokoje, to taki pijany głośnikowy łazi po okolicy i wszystkich budzi muzyką. Zbyt pijany by to zdjąć z pleców albo jakoś wyłączyć, nie zaśnie bo mu muzyka nie pozwala, więc się wałęsa po wsi jak potępiona dusza po hadesie. Drugi obrazek jaki pamiętam z przyjazdu studentów to ich wygląd w drugim dniu wyjazdu studenckiego. Jako, że przyjechałem dzień po nich do Kokkino Nero, nie wiedziałem co się w nocy działo. Odniosłem wrażenie, że wioska została ostrzelana przez jakieś rakiety Hezbollachu które zboczyły z trasy na Izrael i doleciały do Kokkino Nero, albo było trzęsienie ziemi i coś się zawaliło i właśnie lekarze czerwonego krzyża opatrywali tych wygrzebanych spod gruzów. A to ktoś z ręką na temblaki, ktoś o kulach z noga w gipsie, ktoś inny znów z zabandażowaną głową. Ci sprawniejsi, na czworakach chodzili po trawie szukając dokumentów i telefonów. A to był pierwszy dzień. Z 10 lat temu jak mnie matka zobaczyła po takim wyjeździe (byłem organizatorem i przewodnikiem), powiedziała:

– Synu nie jeździj już ze studentami, bo 50 tki nie dożyjesz.